Δρόμοι με πολύχρωμα φωτάκια,διάφορα σχήματα και χρώματα,αποτελούν το τέλειο περιτύλιγμα του δώρου που προσφέρει απλόχερα η πόλη,απόψε.Ο άστεγος κάτω από τη χαρτόκουτα,βρεγμένη από την υγρασία,οφείλει να νιώσει ανακούφιση και συναισθηματική επάρκεια.
Μπαλκόνια με φάτνες του Χριστούλη,Κοκκινοσκουφίτσες με μούσια,αστεράκια και κάθε λογής λαμπιόνι κοσμεί και φιγουράρει τη τόσο ξεχωριστή βραδιά.Μια διαφορετική πινελιά ποιότητας γούστου με γερή δόση μιζέριας και μελαγχολίας συνδράμει εδώ και ένα μήνα περίπου,ώστε τίποτα να μη θυμίζει τις προηγούμενες ανιαρές μέρες του χρόνου.
Τελευταία στιγμή,προ των καταναλωτικών πυλών.
Όλα έτοιμα.Η βραδιά ρέει με άφθονη ποσότητα αλκοόλ,η ευθυμία πρέπει να προλάβει τη σκέψη,πριν η μνήμη επαναφέρει στις κανονικές διαστάσεις την πραγματικότητα. Το αύριο,πλησιάζει απειλητικά και η πόλη θα φανερώσει το πρόσωπο της κάτω από τη μάσκα της γιορτής.
Σε ετοιμότητα να κατασπαράξω,αλόγιστα,τη χοιρινή μπριζόλα μέσα στη γνώριμη για χρόνια φωλίτσα ασφάλειας.Όταν,βαθιά μέσα στη ψυχή,το ''πώς να το κάνω'' υπερισχύει ακόμη του ''κάντο'',τότε άλλη μια αποτυχημένη χρονική περίοδος συνεχίζει να ακμάζει,η διάρκεια της οποίας δε χρειάζεται να οριοθετηθεί.
Η δουλειά δε μου πρόσφερε την ικανοποίηση που περίμενα.Τι κι αν είχα μεταπτυχιακό και εξαψήφιες ετήσιες αποδοχές;Υπήρχε ένα κενό που η καριέρα μου δεν το κάλυπτε.Άρχισα κρυφά να λαχταράω να γεμίσω αυτό το κενό.Στην αρχή τα χρήματα σήμαιναν πολλά,γιατί ποτέ πριν δεν τα είχα.Τώρα,όμως,που κατάφερα να βάλω στην άκρη ένα ικανοποιητικό ποσό,συνειδητοποίησα οτι στη ζωή πρέπει να υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από το να προσπαθώ συνεχώς να μεγαλώνω αυτά τα αποθέματα.
Κάθε αφοσιωμένος δρομέας αφυπνίζεται κάποτε.Γνωρίζουμε τον τόπο,το χρόνο και την αιτία που δεχτήκαμε το τρέξιμο ως κομμάτι της ζωής μας.Μετά από μισή ζωή,είχα ξαναγεννηθεί.
Οι περισσότεροι δρομείς μπορούν να διατηρήσουν μια λογική στάση απέναντι στο πάθος τους και προπονούνται με υπευθυνότητα.Εγώ δεν το κατάφερα και έγινα φανατικός.
Για να ολοκληρώσεις τον αγώνα αντοχής 100 μιλίων των Δυτικών Πολιτειών πρέπει η ψυχική σου προσήλωση να είναι ακατάβλητη.Πρέπει να καταπνίξεις τις αμφιβολίες και τις φοβίες σου,να τις στριμώξεις στα παπούτσια σου αφήνοντας κατά μέρος τη λογική,καθώς το σώμα σου εξωθείται σε ασύλληπτα επίπεδα αντοχής.
Όταν η εξουθένωση γίνει μόνιμη κατάσταση,το μυαλό αρχίζει να εκλογικεύει τα παράλογα.
Μερικοί τρέχουν για να ξεφύγουν από το ποτό.Μερικοί τρέχουν για να ξεφύγουν από παρεκτροπές του παρελθόντος.Οι περισσότεροι είναι απλώς υπερενεργητικά άτομα εθισμένα στην αδρεναλίνη,που θέλουν να απολαύσουν τη ζωή με υπερβολικές δόσεις ζωτικότητας.Ότι και αν ισχύει,όλοι έχουν μια εσωτερική φλόγα που καίει ζωηρά.
..............συνέχισα το δρόμο μου,ενώ σταδιακά ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν ο γδούπος των βημμάτων μου.Την επόμενη ώρα η κούραση άρχισε πάλι να συσσωρεύεται.Προσπάθησα να παραμείνω σε εγρήγορση,αλλά οι δυο άγρυπνες νύχτες και τα 155 μίλια συνεχούς τρεξίματος άρχισαν να με καταβάλλουν.
Το τρέξιμο μου δίδαξε οτι η επιδίωξη ενός πάθους έχει μεγαλύτερη σημασία από το 'ιδιο το πάθος.Αφοσιώσου σε κάτι έντονα,βαθιά και ειλικρινά-και να βελτιώνεσαι συνέχεια,μην τα παρατήσεις ποτέ-και θα νιώσεις την ικανοποίηση.
Η μοναξιά που νιώθω όταν τρέχω,με βοηθάει ν'απολαμβάνω περισσότερο τους ανθρώπους όταν είμαι ανάμεσα τους.Η απλή,πρωτόγονη πράξη του τρεξίματος με έχει αναθρέψει.Έχω γίνει πιο ανεκτικός,πιο υπομονετικός και πιο γενναιόδωρος.Ξαφνικά το κοινότοπο μου φαίνεται ενδιαφέρον και έχω μάθει να λατρεύω τα απλά πράγματα της ζωής.
Τρέχω γιατί διατηρούμαι ταπεινός.
Τρέχω γιατί πολύ καιρό αφότου θα 'χουν εξαφανιστεί τα ίχνη που θ'αφήσω,μπορεί να έχω εμπνεύσει κάποιους να απορρίψουν την εύκολη οδό,να πάρουν τους δρόμους,να βάλουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να φτάσουν στο συμπέρασμα που κατέληξα εγώ:τρέχω γιατί πάντα με βγάζει εκεί που θέλω να πάω.
Στους δρόμους επικυρώνεται το ήδη γνωστό. Μια πλανερή και παραφρονημένη λογική. Ένας οργισμένος λόγος ή εκδικητική πράξη βίας δεν ευνοεί,ούτε θέτει τις γόνιμες συνθήκες για την ορθή εκτίμηση της κατάστασης.Ο δύσκολος δρόμος είναι η καταγραφή των εικόνων,εμπειριών και συμπεριφορών,όσο και αν σε πληγώνουν,φθείρουν καθημερινά. Τα αποθέματα της υπομονής που συγκεντρώνονται,συμβάλλουν,ώστε στο τέλος καμία καθοδηγούμενη δύναμη να μη μπορεί να σε αλλοτριώσει.Τρια χρόνια στη σχολή,εύκολος και γρήγορος μισθός,κοινωνική αναγνώριση,εθνόσημο,μοντέρνα γυαλιά,φρεσκοκομμένο μαλλί,γυαλισμένες μπότες. Νέοι έχουν γαλουχηθεί με τυφλή υπακοή και απόλυτη στήριξη της μητέρας Πολιτεία. Μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο,στιγματοποίηση,χειροπέδες και αυτόβουλη απόδοση δικαιοσύνης.Η στήριξη της ομάδας με τα μπλέ ή το όπλο στη τσέπη,τους καθιστούν δικαστές.
Η γνώση και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου είναι η κατηγορία. Ο ρομαντισμός,ο μόχθος και η ελπίδα για ένα πιο ανθρώπινο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι,βασισμένο στον αυθορμητισμό και στην οξυδέρκεια είναι η κατηγορία.
Κραυγάζει αγωνιωδώς τις σκέψεις.Καλά κρατημένες στη φυλακή του νου,ωριμάζουν σαν παλιό κρασί. Μια μοναχική,ανεξάρτητη συχνότητα. Ραντίζει με φρέσκιες ιδέες ,υπόνοιες το μυαλό και κόβει κάθε κλαδάκι,πριν η εξάπλωση του κακού γίνει αισθητή και ο δρόμος της επιστροφής μαρτύριο,που ξερνάει βρώμικα και άπλυτα συναισθήματα στον αέρα. Αν υπάρξει πληγή,ο χρόνος περνάει και σβήνει όλες τις ματωμένες αναμνήσεις. Αφήνει το σκοτάδι της λήθης να σέρνεται σε ένα πιο σκοτεινό καταφύγιο,από εκείνο που γεννήθηκε,που πήρε σάρκα και ψυχή. Ξαμολήθηκε σε όλα τα μήκη του κόσμου,που οι ελεύθερες ζωές είναι άδειες σφαίρες,άχρηστες που δε θα πυροδοτήσουν ποτέ ενάντια σε κανέναν. Άδειος πυθμένας επιθυμιών.
Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής της πόλης,το καθημερινό άγχος της εργασίας,της μετακίνησης αποτελούν μόνιμες εστίες κακού για τη σωματική και ψυχική υγεία.Η μόνιμη κατοικία στην επαρχία θα αποτελούσε την κατάλληλη λύση του προβλήματος,αλλά πάντα υπάρχει ένας παράγοντας για τον καθένα ξεχωριστά που μας κρατάει αιώνια σκλαβωμένους στα γκρίζα προπύργια της άχαρης και μίζερης διαβίωσης στα αστικά τσιμεντένια απολιθώματα της σήψης.Η έξοδος από την πόλη αποτελεί ένεση τόνωσης συναισθηματικής και εκτίμησης των πραγμάτων που κερδίζονται ή γεννιούνται καθημερινά,χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στην ύπαρξη τους.Το αίσθημα της συλλογικότητας που πηγάζει σε μια ομάδα ατόμων με κοινό σκοπό και στόχο είναι από εκείνα που δίνουν κουράγιο και αποφασιστικότητα στο δύσκολο Γολγοθά της ζωής του ατόμου.
Η διάρκεια του ταξιδιού ήταν δυο μέρες(120 χ.λ.μ συνολικά).Οι φίλοι ταξιδιώτες-ποδηλάτες ήμασταν τρεις.Τα ποδήλατα ήταν φορτωμένα με σκηνές,sleeping bags και τα σακίδια στους ώμους.Το οδοιπορικό ξεκίνησε στις 6:00 π.μ από Αθήνα με προορισμό το λιμάνι της Ραφήνας(διαδρομή 30 χ.λ.μ).Στη διαδρομή υπήρχε σχετική κίνηση σε κάποια σημεία και έντονη η κυκλοφορία φορτηγών (ειδικά μετά το Πικέρμι) να προσπερνούν.Το πλοίο αναχωρούσε στις 8:30 π.μ. Υπήρξε αρκετός χρόνος για ζεστό καφέ και φαγητό.
Το ταξίδι με το καράβι διήρκεσε μια ώρα,με μια σχετική θαλασσοταραχή σε όλη την πορεία προς το νησί.Ο σχετικά σκοτεινός ουρανός,με τα σύννεφα να παίρνουν διάφορα σχήματα,και η καλή παρέα αποζημίωνε την όλη πρωινή κούραση.
Στο Μαρμάρι έγινε ανεφοδιασμός τροφίμων και νερό και ακολούθησε ανηφορική ποδηλασία,για αρκετή ώρα,με θέα από τα αριστερά όλο το λιμάνι,ενώ στα δεξιά δέσποζαν επιβλητικές οι ανεμογεννήτριες. Καθώς η παρέα των ποδηλατών πλησίαζε προς το χωριό Άγιο Δημήτριο μπορούσε να παρατηρήσει άγρια ομορφιά, πανύψηλα βράχια που έκοβαν την ανάσα, μικρούς καταρράχτες,βοσκότοπους γύρω γύρω από τις κορυφές και των δυο πλευρών του φαραγγιού του Αγίου Δημητρίου.
Το χωριό ήταν μικρό,αρκετά γραφικό.Ένα μικρό παντοπωλείο και μια ταβέρνα ήταν τα μοναδικά σημεία στάθμευσης και ξεκούρασης.Η ομάδα δε ξόδευσε ούτε λεπτό εκεί και κατευθύνθηκε με κατηφορική πορεία προς την παραλία του Αγίου Δημητρίου ή αλλιώς παραλία Σχινοδαύλεια. Η πρόσβαση είναι σχετικά δύσκολη διότι υπάρχει ένας χωματόδρομος (περίπου 2km) μέχρι την παραλία, καθώς επίσης λίγο πριν την παραλία ,ένα μικρό ποταμάκι,μέρος του φαραγγιού, διέσχιζε τη δίοδο προς αυτήν και κατέληγε στη θάλασσα.Χρειάστηκε να διασχίσουμε το ποταμάκι χωρίς υποδήματα,μεταφέροντας συνάμα και τα ποδήλατα.
Η παραλία του Αγίου Δημητρίου ήταν μια μαγευτική παραλία που βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος.Τα νερά ήταν γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα.Το κρύο καθώς νύχτωνε γινόταν ανυπόφορο.Το άναμμα της φωτιάς ήταν επιτακτική ανάγκη.Η συγκέντρωση ξύλων αποτελούσε εύκολη διαδικασία,λόγω οτι το ποτάμι παρέσερνε στο διάβα του μεγάλες ποσότητες κλαδιών δένδρων.
Μεγάλο μειονέκτημα της εκδρομής:τα ρούχα,οι σκηνές και τα sleeping bags που διέθεται η ομάδα δεν ήταν τα κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν τις υπάρχουσες παγερές συνθήκες.Άμεση συνέπεια η δυσκολία του ύπνου και ο κίνδυνος κρυοπαγήματος.Στη μέση της νύχτας ένα γρύλισμα πουλιού ξεσήκωσε και ανησύχησε την παρέα.H περιοχή είναι καταφύγιο σπάνιων πουλιών: xρυσαετός, πετρίτης, σπιζαετός, γεράκι, όρνιο είναι μερικά από τα πουλιά που μπορεί να συναντήσει κανείς εκεί.
Το επόμενο πρωινό ακολουθήθηκε διαδρομή δεξιότερα προς την παραλία Καλλιανού,χωματόδρομος,μιας και όλα τα μονοπάτια με άσφαλτο είχαν ταλαιπωρηθεί,αφού η υγρασία και η βροχή αλλοίωνε τη μορφή τους στο πέρασμα του χρόνου.
Σε λίγες ώρες ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής!!!!
Έρχεται μια μέρα που τα έχεις όλα,μια άλλη που τα χάνεις πάλι όλα! Σωστή αντίδραση και δράση την κατάλληλη στιγμή??Ποιός κρίνει,ορίζει τη στιγμή αυτή? Πρέπει κανείς να προνοήσει για τις συνέπειες ή είναι από τις δυνάμεις του καθενός ένα παιχνίδιχαμένο από την αρχή,πολύ πριν διαβαστούν οι κανόνες και ανακοινωθούν στους διεκδικητές. Γίνεσαι μέρος του,άλλοτε,πάλι ταυτίζεσαι απόλυτα μαζί του και παρασύρεσαι σε μονοπάτια άβατα,παράλογα και αδιευκρίνιστα με μοναδικό οδηγό το συναίσθημα. Έρχεται η μέρα που νιώθεις οτι τα έχεις όλα!Ανησυχείς για τη διάρκεια,σε διακατέχει μια έντονη αγωνία και ανησυχία,εύχεσαι να είχες τουλάχιστον τα μισά. Έρχεται η μέρα που νιώθεις οτι τα χάνεις όλα!Πηγή που αντλείται αυτή η απόλυτη σιγουριά της απώλειας?Τι σου άνηκε πραγματικά και ποιά σημάδια θα αφήσει η λήθη ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου? Γνωρίζεις το δρόμο,διδάχτηκες και διδάσκεσαι συνεχώς για την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί.Η αλήθεια κερδίζεται καθημερίνα,δεν αποκαλύπτεται ποτέ.Κάπου εκεί,όμως,αποδεικνύεσαι ανίκανος των περιστάσεων,οπισθοχωρείς και περιμένεις να ανακτήσεις ξανά δυνάμεις. Ο χρόνος,όμως,μοιραζεται σε δυσανάλογες ποσότητες και η διάρκεια παλεύει να ισορροπήσει με τη μοναξιά.
Όλα είναι έτοιμα,οργανωμένα,οι ημέρες και ώρες αποχωρήσεων έχουν οριστεί,άλλα φαίνεται οτι ο καιρός έχει αντίθετη άποψη.Με μια γρήγορη ματιά στις μετεωρολογικές ενημερωτικές σελίδες ,τονίζουν οτι θα κυριαρχήσει ένα κλίμα έντονης βροχόπτωσης σε κάθε περιοχή της χώρας. Κρίμα,δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την αξιοποίηση της άδειας ,ποδηλατώντας και συνάμα ανακαλύπτοντας νέους τόπους και προορισμούς,με έντονο το στοιχείο της φύσης. Μια χειμωνιάτικη εξόρμηση θα ήταν ιδανική περίπτωση για αλλαγή των εικόνων της πόλης που καθημερινά μας περιστοιχίζουν και μας ταλαιπωρούν.Σε αντίθετη περίπτωση,ο τίτλος μιλάει από μόνος του.............................................
Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου......Ένας θάνατος,ένα γεγονός που με στιγμάτισε,με γέμισε απορίες,ενοχές και καθημερινές προσωπικές αναζητήσεις.Έδωσε το ερέθισμα για πολιτική αξιολόγηση και πιο βαθιά επιθυμία για πληροφόρηση και γόνιμη αμφισβήτηση των πραγμάτων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά γύρω μου.Μακάρι να ζούσε και κάποιος άλλος τρόπος να βρισκόταν να με αφύπνιζε από την αμάθεια και τη νωχελικότητα. Και σήμερα το μνημόσυνο και πορεία στο κέντρο της πόλης.Δεν είχα διάθεση ούτε να φωτογραφίσω,ούτε να φωνάξω,ούτε να μοιραστώ τις εικόνες μου με άλλους.Ακολούθησα την πορεία μόνος,αφού καμία από τις παρατάξεις δε με εκφράζει απόλυτα.Για άλλη μια φόρα ήθελα να είμαι αυτόπτης μάρτυρας των περιστάσεων και όχι ανδρείκελο που του σερβίρουν προπαρασκευασμένη τρόφη.Η δε παραπληροφόρηση και προπαγανδα των τηλεοπτικών καναλιών δεν είχε προηγούμενο.
Σπασίματα,φωνές αγανακτισμένες,ένας αλλοδαπός προσπάθησε να μου κλέψει το ποδήλατο,συλλήψεις παιδιών που δεν είχαν κάνει τίποτα απλά δεν έβλεπαν από την υπερβολική χρήση χημικών και δακρυγόνων αερίων,μια δυναμική παρουσία της αστυνομίας που πυροδοτούσε με τη στάση της τα πλήθη. Μια παρουσία που εμένα πρσωπικά σαν πολίτη με κάνει να φοβάμαι περισσότερο και όχι να διακατέχομαι από το αίσθημα της ασφάλειας,όταν περιτριγυρίζομαι καθημερινά από ένστολους θωρακισμένους τηρητές του νόμου και ορκισμένους προστάτες της τάξης. Η παρουσία του κάθε ατόμου στο δρόμο,άσχετα που ανήκει ιδεολογικά και πολιτικά είναι πολύ σημαντίκη και αποτελεσματική σε κάθε τέτοια περίπτωση,πόσο μάλιστα στη σημερινή που συνδέεται άμεσα με θέματα που θέτουν σε συνεχή απειλή τη προσωπική ελευθερία και την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων μας. Όταν είσαι έκει,παρών,γίνεσαι μάρτυρας της δική σου αλήθειας!
Tο να αποποιείται κανείς των ευθυνών του απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα,θράσος ή ηλιθιότητα.Το ανησυχητικό,βέβαια,είναι όταν υπάρχει συνδιασμός όλων των παραπάνω.Άτομα που καθίστανται σε αρμόδια θέση και τη στιγμή των κρίσιμων αποφάσεων δηλώνουν άγνοια και απάθεια,ενώ σε άλλες περιπτώσεις προβάλλουν το κύρος της θέσης τους αδιακρίτως,αξίζουν την προσοχή??Με τι κριτήρια επιλέγονται όλοι αυτοί οι ανίκανοι!Αυτοί,τουλάχιστον,που τους τοποθετούν,δε λαμβάνουν υπόψη οτι αυτή τους η κακή επιλογή μπορεί να δυσφημήσει την εικόνα τους. Α,πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο,χωρίς αρχή και τέλος...........
Σταματημένος στο φανάρι!Κράνος στο κεφάλι,αναμένω το πράσινο φως. Για ακομη μια φορά πλησιάζει δίπλα μου άλλος μοτοσυκλετιστής με μηχανή μεγάλου κυβισμού. Αγνοεί το Κ.Ο.Κ,ούτε κράνος,ούτε πινακίδα με αριθμό κυκλοφορίας. Το ίδιο επαναλήφθηκε και στο πιο κάτω φανάρι. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρώ εδώ και καιρό που οδηγώ στην Αττική. Άραγε, ποιοί είναι όλοι αυτοί οι εξωγήινοι που δέ γίνονται αντιληπτοί από τούς ρυθμιστές της τήρησης της ασφάλειας και της τάξης στη ζωή μας??
Ικανοποιεί την ανάγκη των κωφών για αμφίδρομη και αποτελεσματική επικοινωνία. Είναι οπτική γλώσσα και όχι ακουστική. Στην Ελλάδα η φυσική γλώσσα των Κωφών είναι η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (Ε.Ν.Γ.)
Κάθε χώρα και εθνική κοινότητα Κωφών έχει τη δική της Νοηματική Γλώσσα, γιατί οι γλώσσες δημιουργούνται και εξελίσσονται για την κάλυψη των επικοινωνιακών αναγκών μιας κοινότητας. Αυτή η κοινότητα έχει μια ταυτότητα και μια ιστορία που πολλές φορές ταυτίζεται με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί.
Μερικές Νοηματικές Γλώσσες χρησιμοποιούνται σε περισσότερες από μία χώρες, όπως συμβαίνει και με τις ομιλούμενες γλώσσες. Η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα χρησιμοποιείται και στην Κύπρο, με διαλεκτικές όμως διαφορές, και η Αμερικάνικη Ν.Γ. χρησιμοποιείται και στον Καναδά.
Υπάρχει μία γλώσσα που ονομάζεται Διεθνής Νοηματική Γλώσσα και χρησιμοποιείται από πολλούς Κωφούς σε διεθνείς συναντήσεις, όπου δεν υπάρχει διερμηνέας για την εθνική γλώσσα των Κωφών που συμμετέχουν ή σε συναντήσεις Κωφών που δεν έχουν κοινή γνώση μίας νοηματικής γλώσσας.
Η Ε.Ν.Γ. έχει και γραμματική και συντακτικό, όπως όλες οι γλώσσες του κόσμου. Αν δεν είχε, κανένας δεν θα μπορούσε να καταλάβει κανέναν.
Η Ε.Ν.Γ. έχει διαφορετικό συντακτικό και γραμματική από τα Ελληνικά, όπως τα Ελληνικά από τα Αγγλικά κ.ο.κ.
H στάση που υιοθετεί ένας άνθρωπος απέναντι στις καρέκλες είναι αυτή που τον προσδιορίζει πολιτικά.Ο επαναστάτης κοιτάζει με περιφρόνηση τις κοινές καρέκλες και λέει στους άλλους και τον ευατό του:δεν έχω χρόνο για να καθίσω,η δύσκολη αποστολή που μου έχει αναθέσει η Ιστορία δεν μου επιτρέπει να αποσπάται η προσοχή μου με σαχλαμάρες.Έτσι περνάει η ζωή του ,μέχρι που φτάνει μπροστά στην καρέκλα της Εξουσίας,ρίχνει κάτω με μια σφαίρα αυτόν που είναι εκεί,κάθεται ο ίδιος και με συνοφρυωμένο ύφος,σαν δυσκοίλιος,λέει στους άλλους και τον εαυτό του:η Ιστορία έχει τελειώσει.Όλα έχουν νόημα πια,τα πάντα.Εγώ είμαι στην Καρέκλα και είμαι ο κολοφώνας του χρόνου.Συνεχίζει να κάθεται λοιπόν,μέχρι που έρχεται ένας άλλος Επαναστάτης,τον ανατρέπει και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο εξεγερμένος,αντίθετα,όταν κοιτάζει μια κοινή και συνηθισμένη καρέκλα,την εξετάζει προσεχτικά και μετά πηγαίνει και φέρνει δίπλα της μια άλλη καρέκλα ,κι άλλη ,και σε λίγο όλο αυτό μοιάζει με καφενείο,γιατί έχουν έρθει κι άλλοι εξεγερμένοι και υπάρχει σε αφθονία ο καφές,ο καπνός και ο λόγος,και τότε,ακριβώς όταν όλοι έχουν αρχίσει να κάθονται άνετα,τους πιάνει μια ανησυχία,σαν να έχουν σκουλήκια,χωρίς να ξέρουν όμως αν αυτό οφείλεται στον καφέ,τον καπνό ή το λόγο,κι έτσι σηκώνονται όλοι και συνεχίζουν το δρόμο τους,μέχρι να συναντήσουν μια άλλη κοινή και συνηθισμένη καρέκλα ,και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνο που υπάρχει μια παραλλαγή:όταν ο εξεγερμένος πέσει πάνω στην καρέκλα της Εξουσίας,την κοιτάζει προσεχτικά,την εξετάζει,αλλά αντί να κάτσει,παίρνει μια λίμα,απ'αυτές για τα νύχια,και με ηρωική υπομονή λιμάρει τα πόδια της μέχρι να καταφέρει να γίνουν τόσο εύθραστα ώστε να σπάσουν όταν καθίσει κάποιος,πράγμα που συμβαίνει σχεδόν αμέσως. Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού 12 Οκτωβρίου 2002
Πηγή:Iστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού, Εκδόσεις των ξένων
....................................... They like to choke All utensils are fixed on you Atop this podium split in confession Dripping with drool from the nerves Of this sentence Dripping with drool from the nerves Of this sentence
Lazarus threw the party Lazarus threw the fight Snuck inside the sound of sleep
Cloak a dagger plot Her sovereign majesty Pacifier pacifies Bullet ridden with vermin Be it the peasant stark frenzy Pacifier pacifies Held onto its tusks, naked and disrobed Pacifier pacifies And the emperor still wears no clothes Confess...........................
At the Drive-In: Sleepwalk Capsules (2000,Album Title:Relationship of Command)
