Όποιος υποφέρει,θυμάται.

Η δουλειά δε μου πρόσφερε την ικανοποίηση που περίμενα.Τι κι αν είχα μεταπτυχιακό και εξαψήφιες ετήσιες αποδοχές;Υπήρχε ένα κενό που η καριέρα μου δεν το κάλυπτε.Άρχισα κρυφά να λαχταράω να γεμίσω αυτό το κενό.Στην αρχή τα χρήματα σήμαιναν πολλά,γιατί ποτέ πριν δεν τα είχα.Τώρα,όμως,που κατάφερα να βάλω στην άκρη ένα ικανοποιητικό ποσό,συνειδητοποίησα οτι στη ζωή πρέπει να υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από το να προσπαθώ συνεχώς να μεγαλώνω αυτά τα αποθέματα.

Κάθε αφοσιωμένος δρομέας αφυπνίζεται κάποτε.Γνωρίζουμε τον τόπο,το χρόνο και την αιτία που δεχτήκαμε το τρέξιμο ως κομμάτι της ζωής μας.Μετά από μισή ζωή,είχα ξαναγεννηθεί.

Οι περισσότεροι δρομείς μπορούν να διατηρήσουν μια λογική στάση απέναντι στο πάθος τους και προπονούνται με υπευθυνότητα.Εγώ δεν το κατάφερα και έγινα φανατικός.

Για να ολοκληρώσεις τον αγώνα αντοχής 100 μιλίων των Δυτικών Πολιτειών πρέπει η ψυχική σου προσήλωση να είναι ακατάβλητη.Πρέπει να καταπνίξεις τις αμφιβολίες και τις φοβίες σου,να τις στριμώξεις στα παπούτσια σου αφήνοντας κατά μέρος τη λογική,καθώς το σώμα σου εξωθείται σε ασύλληπτα επίπεδα αντοχής.

Όταν η εξουθένωση γίνει μόνιμη κατάσταση,το μυαλό αρχίζει να εκλογικεύει τα παράλογα.

Μερικοί τρέχουν για να ξεφύγουν από το ποτό.Μερικοί τρέχουν για να ξεφύγουν από παρεκτροπές του παρελθόντος.Οι περισσότεροι είναι απλώς υπερενεργητικά άτομα εθισμένα στην αδρεναλίνη,που θέλουν να απολαύσουν τη ζωή με υπερβολικές δόσεις ζωτικότητας.Ότι και αν ισχύει,όλοι έχουν μια εσωτερική φλόγα που καίει ζωηρά.

..............συνέχισα το δρόμο μου,ενώ σταδιακά ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν ο γδούπος των βημμάτων μου.Την επόμενη ώρα η κούραση άρχισε πάλι να συσσωρεύεται.Προσπάθησα να παραμείνω σε εγρήγορση,αλλά οι δυο άγρυπνες νύχτες και τα 155 μίλια συνεχούς τρεξίματος άρχισαν να με καταβάλλουν.

Το τρέξιμο μου δίδαξε οτι η επιδίωξη ενός πάθους έχει μεγαλύτερη σημασία από το 'ιδιο το πάθος.Αφοσιώσου σε κάτι έντονα,βαθιά και ειλικρινά-και να βελτιώνεσαι συνέχεια,μην τα παρατήσεις ποτέ-και θα νιώσεις την ικανοποίηση.

Η μοναξιά που νιώθω όταν τρέχω,με βοηθάει ν'απολαμβάνω περισσότερο τους ανθρώπους όταν είμαι ανάμεσα τους.Η απλή,πρωτόγονη πράξη του τρεξίματος με έχει αναθρέψει.Έχω γίνει πιο ανεκτικός,πιο υπομονετικός και πιο γενναιόδωρος.Ξαφνικά το κοινότοπο μου φαίνεται ενδιαφέρον και έχω μάθει να λατρεύω τα απλά πράγματα της ζωής.

Τρέχω γιατί διατηρούμαι ταπεινός.

Τρέχω γιατί πολύ καιρό αφότου θα 'χουν εξαφανιστεί τα ίχνη που θ'αφήσω,μπορεί να έχω εμπνεύσει κάποιους να απορρίψουν την εύκολη οδό,να πάρουν τους δρόμους,να βάλουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να φτάσουν στο συμπέρασμα που κατέληξα εγώ:τρέχω γιατί πάντα με βγάζει εκεί που θέλω να πάω.

Αποσπάσματα: Kωνσταντίνος Καρνάζης-Υπερμαραθωνοδρόμος
Εκδόσεις Ωκεανίδα
(www.ultramarathonman.com)