Στους ώμους των γιγάντων.....(Αθήνα-Άγιος Δημήτριος Εύβοιας με συντροφιά τα ποδήλατα)

Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής της πόλης,το καθημερινό άγχος της εργασίας,της μετακίνησης αποτελούν μόνιμες εστίες κακού για τη σωματική και ψυχική υγεία.Η μόνιμη κατοικία στην επαρχία θα αποτελούσε την κατάλληλη λύση του προβλήματος,αλλά πάντα υπάρχει ένας παράγοντας για τον καθένα ξεχωριστά που μας κρατάει αιώνια σκλαβωμένους στα γκρίζα προπύργια της άχαρης και μίζερης διαβίωσης στα αστικά τσιμεντένια απολιθώματα της σήψης.Η έξοδος από την πόλη αποτελεί ένεση τόνωσης συναισθηματικής και εκτίμησης των πραγμάτων που κερδίζονται ή γεννιούνται καθημερινά,χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στην ύπαρξη τους.Το αίσθημα της συλλογικότητας που πηγάζει σε μια ομάδα ατόμων με κοινό σκοπό και στόχο είναι από εκείνα που δίνουν κουράγιο και αποφασιστικότητα στο δύσκολο Γολγοθά της ζωής του ατόμου.

Η διάρκεια του ταξιδιού ήταν δυο μέρες(120 χ.λ.μ συνολικά).Οι φίλοι ταξιδιώτες-ποδηλάτες ήμασταν τρεις.Τα ποδήλατα ήταν φορτωμένα με σκηνές,sleeping bags και τα σακίδια στους ώμους.Το οδοιπορικό ξεκίνησε στις 6:00 π.μ από Αθήνα με προορισμό το λιμάνι της Ραφήνας(διαδρομή 30 χ.λ.μ).Στη διαδρομή υπήρχε σχετική κίνηση σε κάποια σημεία και έντονη η κυκλοφορία φορτηγών (ειδικά μετά το Πικέρμι) να προσπερνούν.Το πλοίο αναχωρούσε στις 8:30 π.μ. Υπήρξε αρκετός χρόνος για ζεστό καφέ και φαγητό.

Το ταξίδι με το καράβι διήρκεσε μια ώρα,με μια σχετική θαλασσοταραχή σε όλη την πορεία προς το νησί.Ο σχετικά σκοτεινός ουρανός,με τα σύννεφα να παίρνουν διάφορα σχήματα,και η καλή παρέα αποζημίωνε την όλη πρωινή κούραση.

Στο Μαρμάρι έγινε ανεφοδιασμός τροφίμων και νερό και ακολούθησε ανηφορική ποδηλασία,για αρκετή ώρα,με θέα από τα αριστερά όλο το λιμάνι,ενώ στα δεξιά δέσποζαν επιβλητικές οι ανεμογεννήτριες. Καθώς η παρέα των ποδηλατών πλησίαζε προς το χωριό Άγιο Δημήτριο μπορούσε να παρατηρήσει άγρια ομορφιά, πανύψηλα βράχια που έκοβαν την ανάσα, μικρούς καταρράχτες,βοσκότοπους γύρω γύρω από τις κορυφές και των δυο πλευρών του φαραγγιού του Αγίου Δημητρίου.

Το χωριό ήταν μικρό,αρκετά γραφικό.Ένα μικρό παντοπωλείο και μια ταβέρνα ήταν τα μοναδικά σημεία στάθμευσης και ξεκούρασης.Η ομάδα δε ξόδευσε ούτε λεπτό εκεί και κατευθύνθηκε με κατηφορική πορεία προς την παραλία του Αγίου Δημητρίου ή αλλιώς παραλία Σχινοδαύλεια.
Η πρόσβαση είναι σχετικά δύσκολη διότι υπάρχει ένας χωματόδρομος (περίπου 2km) μέχρι την παραλία, καθώς επίσης λίγο πριν την παραλία ,ένα μικρό ποταμάκι,μέρος του φαραγγιού, διέσχιζε τη δίοδο προς αυτήν και κατέληγε στη θάλασσα.Χρειάστηκε να διασχίσουμε το ποταμάκι χωρίς υποδήματα,μεταφέροντας συνάμα και τα ποδήλατα.

Η παραλία του Αγίου Δημητρίου ήταν μια μαγευτική παραλία που βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος.Τα νερά ήταν γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα.Το κρύο καθώς νύχτωνε γινόταν ανυπόφορο.Το άναμμα της φωτιάς ήταν επιτακτική ανάγκη.Η συγκέντρωση ξύλων αποτελούσε εύκολη διαδικασία,λόγω οτι το ποτάμι παρέσερνε στο διάβα του μεγάλες ποσότητες κλαδιών δένδρων.


Μεγάλο μειονέκτημα της εκδρομής:τα ρούχα,οι σκηνές και τα sleeping bags που διέθεται η ομάδα δεν ήταν τα κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν τις υπάρχουσες παγερές συνθήκες.Άμεση συνέπεια η δυσκολία του ύπνου και ο κίνδυνος κρυοπαγήματος.Στη μέση της νύχτας ένα γρύλισμα πουλιού ξεσήκωσε και ανησύχησε την παρέα.H περιοχή είναι καταφύγιο σπάνιων πουλιών: xρυσαετός, πετρίτης, σπιζαετός, γεράκι, όρνιο είναι μερικά από τα πουλιά που μπορεί να συναντήσει κανείς εκεί.

Το επόμενο πρωινό ακολουθήθηκε διαδρομή δεξιότερα προς την
παραλία Καλλιανού,χωματόδρομος,μιας και όλα τα μονοπάτια
με άσφαλτο είχαν ταλαιπωρηθεί,αφού η υγρασία και η βροχή αλλοίωνε τη μορφή τους στο πέρασμα του χρόνου.

Σε λίγες ώρες ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής!!!!