H στάση που υιοθετεί ένας άνθρωπος απέναντι στις καρέκλες είναι αυτή που τον προσδιορίζει πολιτικά.Ο επαναστάτης κοιτάζει με περιφρόνηση τις κοινές καρέκλες και λέει στους άλλους και τον ευατό του:δεν έχω χρόνο για να καθίσω,η δύσκολη αποστολή που μου έχει αναθέσει η Ιστορία δεν μου επιτρέπει να αποσπάται η προσοχή μου με σαχλαμάρες.Έτσι περνάει η ζωή του ,μέχρι που φτάνει μπροστά στην καρέκλα της Εξουσίας,ρίχνει κάτω με μια σφαίρα αυτόν που είναι εκεί,κάθεται ο ίδιος και με συνοφρυωμένο ύφος,σαν δυσκοίλιος,λέει στους άλλους και τον εαυτό του:η Ιστορία έχει τελειώσει.Όλα έχουν νόημα πια,τα πάντα.Εγώ είμαι στην Καρέκλα και είμαι ο κολοφώνας του χρόνου.Συνεχίζει να κάθεται λοιπόν,μέχρι που έρχεται ένας άλλος Επαναστάτης,τον ανατρέπει και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ο εξεγερμένος,αντίθετα,όταν κοιτάζει μια κοινή και συνηθισμένη καρέκλα,την εξετάζει προσεχτικά και μετά πηγαίνει και φέρνει δίπλα της μια άλλη καρέκλα ,κι άλλη ,και σε λίγο όλο αυτό μοιάζει με καφενείο,γιατί έχουν έρθει κι άλλοι εξεγερμένοι και υπάρχει σε αφθονία ο καφές,ο καπνός και ο λόγος,και τότε,ακριβώς όταν όλοι έχουν αρχίσει να κάθονται άνετα,τους πιάνει μια ανησυχία,σαν να έχουν σκουλήκια,χωρίς να ξέρουν όμως αν αυτό οφείλεται στον καφέ,τον καπνό ή το λόγο,κι έτσι σηκώνονται όλοι και συνεχίζουν το δρόμο τους,μέχρι να συναντήσουν μια άλλη κοινή και συνηθισμένη καρέκλα ,και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Μόνο που υπάρχει μια παραλλαγή:όταν ο εξεγερμένος πέσει πάνω στην καρέκλα της Εξουσίας,την κοιτάζει προσεχτικά,την εξετάζει,αλλά αντί να κάτσει,παίρνει μια λίμα,απ'αυτές για τα νύχια,και με ηρωική υπομονή λιμάρει τα πόδια της μέχρι να καταφέρει να γίνουν τόσο εύθραστα ώστε να σπάσουν όταν καθίσει κάποιος,πράγμα που συμβαίνει σχεδόν αμέσως.
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
12 Οκτωβρίου 2002
Πηγή:Iστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού,
Εκδόσεις των ξένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου