Ημιμαθής προσήλωση στα ''παραδοσιακά''

.... να μην ξεχνάμε επίσης πως η χώρα ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο,την κατοχή και τους Γερμανούς και το επίσημο ελληνικό κράτος εκείνου του καιρού χτυπούσε κάθε τόσο ένα τεράστιο γκονγκ από το ραδιόφωνο για να μας θυμίζει,με βροντερή φωνή,πως είμαστε τριών χιλιάδων χρόνων γέροι,λες και ήταν φάρμακο ή συνταγή για ανοικοδόμηση.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ανάγκη για ότι μικρό,αληθινό και ταπεινό: αντίδραση υγιής,των φωτισμένων,στο φανφαρονισμό και στον επίσημο και προγονόπληκτο σκοταδισμό.Το γραφικό υπήρξε απαραίτητο.Με μόνη διαφορά,πως δεν πρόφτασε να γίνει ουσία και να ξεπεραστεί μέσα από διεργασίες πνευματικές.Άρχισε ο τουρισμός,η καλοπέραση και το εμπόριο.Υποχρεωθήκαμε να φορέσουμε τις εθνικές στολές και να χορέψουμε τον Καλαματιανό για Γάλλους,Άγγλους και Γερμανούς.Να φωτογραφηθούμε με σπασμένες κολώνες και να μιλήσουμε αρχαία σε αγγλική μετάφραση.Έτσι σήμερα ζούμε την τόσο συγκεχυμένη σχέση μας με την παράδοση.Όλα τα θεωρούμε απαραίτητα,για να μπορέσουμε στο μέλλον να συμπληρώσουμε πιστοποιητικά καταγωγής.
Και ακούγεται παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα.Η Ταυτότητα.Να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα.Αλλά κανείς δεν επιχειρεί να διευκρινίσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητα μας,για να φροντίσουμε να τα μαζέψουμε και να τα προφυλάξουμε επιμελώς μέσα σε πλαστική σακούλα ή δερμάτινη θήκη.Και τέλος, μας είναι πράγματι απαραίτητη,με τα στοιχεία του παρελθόντος?Αρχίζω να αμφιβάλλω.
Κείνο που νιώθω σίγουρα μέσα μου είναι μια φυσική απέχθεια σ 'ότι χρειάζεται παράσταση,σε ότι γραφικό.Δεν με ενδιαφέρουν οι συνήθειες του πατέρα μου και των λοιπών συγγενών,παρά μόνο στο ποσοστό που συντηρούνται μέσα μου και με εξυπηρετούν στο σήμερα.Και αν αυτό που περιέχω είναι μια ένδειξη ελληνικής παράδοσης,τότε καλώς να υπάρξει.Γιατί δε μ'αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα.Θέλω να είμαι όσο είμαι.Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στη έννοια άνθρωπος.Και τότε πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που,κατά σύμπτωση,είναι και αυτή γνησίως ελληνική.
Με δυο λόγια το θέμα μας είναι:Υπάρχει στον καιρό μας μια υπερβολική και αυθαίρετη χρήση της έννοιας παράδοση.Δημιουργούμε παραστάσεις και αποτυπώνουμε τις έγχρωμες φωτογραφίες στη μνήμη των προγόνων μας.Μπερδεύουμε τους ήρωες και το περιεχόμενο τους και τους κάνουμε να ζουν δισδιάστατα.

Είμαστε σε θέση λοιπόν να βρούμε την αληθινή ροή μας μέσα στους καιρούς που έρχονται, για να δεχθούμε κάποτε μια οδυνηρή πραγματικότητα σαν τη μόνη αλήθεια?
Ποια είναι τα ηθικά στοιχεία μέσα από την παράδοση για να συλλέξουμε και πως θα επιτευχθεί η απόρριψη του γραφικού?

Γιατί,να πούμε την αλήθεια,η αφελής υπενθύμιση της εκ παραδόσεως αρετής μας και της παραδοσιακής γραφικής ιδιοτυπίας μας ,αν δεν προκαλεί θυμηδία,τουλάχιστον ενισχύει τον τουρισμό,είναι εμπορεύσιμη και στοχεύει στο να ενισχύσει το εθνικό μας φρόνημα.Άλλο,αν με το εμπόριο του γραφικού εκπορνεύεται η εθνική μας ευαισθησία και με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου περί του εθνικού,διαβρώνεται η ψυχικότητα και η πνευματική αντοχή μας.

Αποσπασματα:Mανος Χατζιδάκις-Ο καθρέφτης και το μαχαίρι
Εκδόσεις:Ίκαρος