Κινούμενος στην κανονικότητα, ονειρεύομαι τα ελεύθερα πλοία

Παραστάσεις και λόγος:
Στην μετεξέλιξη των τεράτων. Την καταστροφή των ορισμένων ψευδαισθήσεων. Της υποκρισίας τα επιφωνήματα παραμένουν ασάλευτα. Ο ταξινομημένος θεατής του “μακριά από μένα” χλιμιντρίζει με το μαχαίρι στο λαιμό.
Λήθη: Η κυριαρχία του παρόν ως φυσικής κατάστασης. Περιορισμένη στην χρονικότητα-θνητότητα του υποκειμένου. Αποστασιοποιημένη στην ρήξη του λόγου και του επί-λόγου. Του πλούτου και της φτώχειας. Του έχοντος και απέχοντος.
Επαφή:Καθρέφτη καθρεφτάκι μου.
Κρίση: Ακόρεστη στεγνότητα νοημάτων. Παθητικοί δείκτες αυτοαναφορικότητας με φόντο τους χάρτινους κόμπους. Μουτζουρωμένα απουσιολόγια συνειδήσεων. Προληπτικοί θαμώνες της αιωνιότητας καρφιτσωμένοι στις άκρες των τελμάτων. Κατανόηση ή παρανόηση!
Στάση: Κριτική επί πάντων μείων αυτό και αιτίας. Υπόκλιση στο κινούμενο δάχτυλο.
Αντί-σταση: Τα δεμένα χέρια από κρύσταλλο. Τα ορμητικά ποτάμια. Η ροή της κυκλοφορίας του αίματος. Η εκτίναξη του σπέρματος. Το χαμόγελο η πέτρα και το γέλιο! Οι λέξεις που κρατάμε βαθιά μέσα μας για να μην λερωθούν.
Ελευθερία: ή Τίποτα ρε!
«Σίγουρα η άμμος είναι ακατάλληλη για τη ζωή.Όμως και η σταθερότητα είναι τάχα απόλυτα απαραίτητη γι'αυτή;
Μήπως δεν είναι ακριβώς η προσπάθεια της προσκόλλησης σε κάτι σταθερό, από την οποία ξεκινάει ο μισητός ανταγωνισμός; »
«Αν απελευθερωθούμε από την ιδέα του σταθερού σπιτιού, τότε δεν θα χρειάζεται να σπαταλάμε μάταιες προσπάθειες ούτε στην πάλη με την άμμο. Ένα ελεύθερο πλοίο, που πλέει πάνω στην άμμο...Ένα σπίτι που ρέει, χωριά και πόλεις δίχως μορφή...»

Κείμενο από Turi