Ο Παρνασσός είναι βουνό της Στερεάς Ελλάδας, που εκτείνεται στους νομούς Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας. Έχει μέγιστο ύψος 2.457 μέτρα, (υψηλότερη κορυφή η Λιάκουρα) και είναι ένα από τα υψηλότερα βουνά της Ελλάδας.
Τα τοπία που προσφέρει η οροσειρά του Παρνασσού είναι μοναδικά.Πάνω του μπορεί κανείς να δει έντονη την αντίθεση, της αξιοποίησης ορισμένων σημείων του βουνού και της άγριας, ανέγγιχτης ομορφιάς κάποιων άλλων. Η θέα που προσφέρει ο Παρνασσός στα δυτικά, προς το Κρισαίο πεδίο, τον Κορινθιακό και την οροσειρά της Γκιώνας είναι αξιοθαύμαστη, και δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες διάλεξαν ένα σημείο με τόσο επιβλητική θέα για να φτιάξουν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας.Επίσης υπάρχουν πολλές ορειβατικές διαδρομές διάσπαρτες σε όλο τον ορεινό όγκο, ενώ την δυτική πλευρά του βουνού διασχίζει το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών, γνωστό ως Ε4(από το Γιβραλτάρ μέχρι την Κύπρο).
Η διαδρομή μας ξεκίνησε από τα Καλύβια Λιβαδιού Αράχωβας,από την αριστερή πλευρά.Η δεξιά οδηγεί στο χιονοδρομικό.Η περιοχή είναι γεμάτη από πέτρινες μονοκατοικίες με πινακίδες ενοικίασης και πώλησης να κοσμούν τις πόρτες και να προκαλούν τη δυσαρέσκεια.
Λάσπη,χιόνι και ηλιόλουστο πρωινό!Μαγευτικό τοπίο,εντυπωσιακή εικόνα!
Για να κόψει κανείς δρόμο,διασχίζει τα χωράφια και οδηγείται σε ένα ανοιχτό χωμάτινο μονοπάτι,αρκετά μεγάλο και λίγο ανηφορικό με προορισμό την Παλαιοπαναγιά.Εκεί εκτός από μια μικρή Εκκλησία,υπάρχει και μια πηγή με πόσιμο νερό.
Στην πορεία μας συναντήσαμε ένα ποδηλάτη ο οποίος έκανε την πρωινή του υπέρβαση μέσα στο χιόνι,αρκετά κουρασμένος και λασπωμένος!Τρανή απόδειξη ότι τίποτα δε μπορεί να εμποδίσει τη διάθεση για βόλτα ή προπόνηση.
Ο σκύλος αρκετά γυμνασμένος και εξοικειωμένος με τα μονοπάτια και το κλίμα,μας ακολούθησε μέχρι τους Δελφούς!!
Ανηφορίζοντας για Κροκί,πίσω μας διακρίνεται ο Παρνασσός,φοβερά επιβλητικός!
Τη διαδρομή διακόπτουν αυτοκίνητα 4x4 που διασχίζουν την πορεία μας,κάνοντας τις ανάλογες φιγούρες "παλιμπαιδισμού"
Εκεί στη μέση της διαδρομής υπάρχουν και οι ποδηλατικές διαδρομές Χ.Κ.Π προς Πολύδροσο, Επτάλοφο, Δελφούς.
Γενικά μέχρι εκείνο το σημείο,ο δρόμος προσφέρεται για περίπατο από τον οποιοδήποτε,δεν απαιτεί ιδιαίτερο εξοπλισμό,εκτός από μπότες,λόγω του χιονιού και της λάσπης.
Μεγάλη πέτρινη βρύση, ψηλά στο λιβάδι.Σημείο ξεκούρασης και ανεφοδιασμού με καθαρό νερό του βουνού
Στη συνέχεια ακολουθούμε τις εξής ενδείξεις με τους αντίστοιχους χρωματισμούς:
Αρχίζουμε αφαιρώντας το πιρούνι από το ποδήλατο. Βγάζουμε τραβώντας τα πλαστικά καπάκια του lockout (δεξιά) και της προσφόρτισης (αριστερά).
Στα δεξιά η τρόμπα αζώτου βγαίνει με απλό γερμανικό. Το πλαστικό καπάκι του ελατηρίου όμως θέλει εργοστασιακό κλειδί. Πολύ προσεκτικά, γιατί έχει εγκοπές από ευτελές πλαστικό, το ξεβιδώνουμε με ένα μυτοτσίμπιδο ή ότι ανακαλύψετε πως κάνει. Ξεβιδώνουμε και τις δυο βίδες από κάτω και έτσι απελευθερώνουμε τις μπουκάλες από τις μπότες τις ανάρτησης.
Εκεί έρχεται το σοκ! Όσοι έχετε πάει στρατό θα θυμάστε πως στην επιθεώρηση όπλου οι εκπληκτικοί ΕΠΟΠ κοροϊδεύουν λέγοντας: "μόνο ελέφαντες δεν έχει η κάννη σου!" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Εγώ λοιπόν βρήκα μέσα στις μπότες ελέφαντες από τον Υμηττό, ελάφια Πάρνηθας, λαγούς Αρκαδίας και ποντίκια από τη Λ. Κηφισίας και Βουλιαγμένης! Ο Χαμός…
Δεν είχε πρόβλημα η ανάρτηση βέβαια αλλά για πόσο ακόμα θα άντεχε και μεσ’το χειμώνα; Δε θα ήθελα να ήμουν ένας από τους βλάκες που παραπονιούνται ότι δε δουλεύουν τα ρυθμιστικά και πως είναι για το π…τσο ανάρτηση! Αυτοί για τον π..τσο που δε ξέρουν να τη συντηρούν. Και φοξ να είχα έτσι θα ήταν πάλι. Anyway… Ποτίζουμε ελατήριο – μπουκάλες και μπότες μέσα σε μπόλικο πετρέλαιο και βουρτσίζουμε καλά. Βρίσκουμε κάτι... μακρύ ...έλα σοβαρά τώρα.... τυλίγουμε ένα κομμάτι πανί και καθαρίζουμε εσωτερικά τις μπουκάλες. Εγώ τα έπλυνα και αφού στεγνώσανε τα ψέκασα με WD40 και τα άφησα όλο το βράδυ. Πλύσιμο ξανά το πρωί και είναι ΟΚ.
Οι πλαστικοί οδηγοί μέσα από τις μπότες βγαίνουν αφού απασφαλίσουμε το πλαστικό κλιπ με τη μύτη ενός κατσαβιδιού. Καθαρίζουμε το λαστιχάκι που έχει εκεί και το επανατοποθετούμε.
Ένα σημείο που θέλει προσοχή είναι το σύστημα ρύθμισης προσφόρτισης του ελατηρίου. Αυτό αποτελείται από 3 πλαστικά μέρη, αρκετά ευάλωτα. Το πάνω ρυθμιστικό, τη τάπα της μπουκάλας που συγκρατεί το ελατήριο και το βαρελάκι που βιδώνοντας και ξεβιδώνοντας αλλάζει τη φόρτιση. Απλό! Το λιπαίνουμε και το δουλεύουμε στο χέρι λιγάκι. Έχει πήξει το net στο κόσμο που γκρινιάζει πως δε δουλεύει, δεν κάνει κλικ-κλικ όπως πρώτα, είναι σκληρό, δεν αλλάζει καθόλου την αίσθηση. Αν δε το καθαρίζεις, δε το δουλεύεις κάθε τόσο και του ρίχνεις νερό με πίεση, φυσικό δεν είναι; Πλαστικό είναι. Αν πάρει χώμα και διαλυθούν οι βόλτες πώς να δουλέψει;
Αφού έχουμε κάνει όλα τα παραπάνω θα έχουμε φτάσει λογικά σε αυτή την εικόνα! Καλή φάση ε; Βλέπεται πως εγώ έχω αφήσει το δισκόφρενο πάνω. Πλένω, ψεκάζω με WD40, βουρτσίζω με πετρέλαιο αλλά έχω βγάλει τουλάχιστον τα τακάκια! Προσοχή γιατί μετά δε παίζει να ξαναφρενάρεται με τα ίδια λαδωμένα τακάκια!
Μιας που το είχα λύσει όλο, είπα να κάνω και μια μίνι παρέμβαση. Επειδή το νιώθω λίγο μαλακό και το δουλεύω αρκετά στη σκληρή ρύθμιση είπα να το έχω πλέον στο μαλακό το ρυθμιστικό μόνιμα και να αλλάξω τη πίεση με ένα κλασσικό τρόπο. Στη ντίζα που ενώνει το ελατήριο της μπουκάλας με τη βάση της μπότας πρόσθεσα στο ήδη υπάρχον λάστιχο άλλα δυο λαστιχάκια βρύσης και μια ροδέλα. Αυτό αύξησε τη πίεση κατά 4mm. Λίγο και καλό!
Πριν δέσω όλο το πιρούνι αποφάσισα να το ψεκάσω με WD40. Κανονικά θα πρέπει να είναι στεγνό και καθαρό εσωτερικά για να μη κολλάει και η όποια σκόνη περνάει. Επειδή όμως τα πρώτα σημάδια οξείδωσης ήταν εμφανή πια, ψέκασα όλα τα μέρη και μετά τα σκούπισα καλά, αλλά δε τα ξαναέπλυνα. Έτσι έμεινε παντού ένα λεπτό φιλμ λίπανσης το οποίο θα προστατέψει κάπως από μελλοντική οξείδωση.
…extra tips
* Στα λαστιχένια κολάρα των καλαμιών έβαλα ιδικό ναυτικό γράσο. Αυτό είναι μακροβιότερο του απλού και φυσικά αδιάβροχο. Ότι πρέπει για το χειμώνα! * Είναι γνωστό πως δε πλένουμε ποτέ με πίεση… Δυστυχώς οι αναρτήσεις αυτής της κατηγορίας δεν έχουν σωστές τσιμούχες. Ότι πετυχαίνουν το κάνουν με πλαστικά δαχτυλίδια και λαστιχένια κολάρα. Ο πιο σωστός τρόπος καθαρισμού είναι να πλένουμε το ποδήλατο ανάποδα έτσι ώστε να μη μπαίνει νερό μέσα στις μπότες.
Η ανάρτηση λειτουργεί προοδευτικά. Το αριστερό καλάμι έχει τo ελατήριο και το δεξί τη τρόμπα-μπουκάλα αζώτου. Σε νορμάλ XC πορεία χρησιμοποιείς το περισσότερο μέρος της διαδρομής μιας 100ρας ανάρτησης, αλλά ΟΧΙ ΟΛΟ! Αυτό το κομμάτι το αναλαμβάνει κυρίως το ελατήριο (σταθερής πυκνότητας στη προκειμένη περίπτωση). Όταν τώρα πιέσεις πολύ το ποδήλατο και κοπανιέσαι θα φτάσει και η στιγμή της μπουκάλας αζώτου. Μέχρι το 50-60% της βύθισης απλά υποβοηθά, αλλά από εκεί και κάτω παίζει το μεγάλο ρόλο αφού η υψηλή πίεση που αναπτύσσεται στο εσωτερικό της αντισταθμίζει τις εξωτερικές δυνάμεις που δέχεται. Έτσι επιτυγχάνεται ένα δεύτερο επίπεδο απόσβεσης πιο ισχυρό από αυτό του απλού ελατηρίου.
Εγώ τώρα έβαλα δυο λαστιχάκια ΜΟΝΟ στο ελατήριο για να σκληρύνω κάπως το αρχικό βύθισμα. Και αυτή ήταν μια επέμβαση για τα πολύ αρχικά στάδια βύθισης μιας και τα ίδια τα λαστιχάκια θα εμφανίζουν μια πτώση στο μήκος τους κάτω από ισχυρή συμπίεση... Γιαυτό δεν έβαλα μεταλλικές ροδέλες. Λογικά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και έναν επιπλέον αποστάτη στη μπουκάλα αζώτου κάνοντάς τη να επεμβαίνει πιο γρήγορα από τα τελευταία εκατοστά της πλήρους βύθισης. Κίνηση αρκετά ριζοσπαστική όμως που μάλλον θα χάλαγε την ολική λειτουργία πάρα να έδινε ένα + παραπάνω.
H Σαλαμίνα είναι το μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού και το πιο κοντινό στις ακτές της Αττικής.Απέχει ανατολικά από το Πέραμα,1200 μέτρα και βορειοδυτικά από τις ακτές της Μεγαρίδας,500 μέτρα.Έχει έκταση 93,4 τ.χ.λ.μ και μήκος ακτών περίπου 100 χ.λ.μ.
Η Σαλαμίνα, γνωστή από την αρχαιότητα και ως Κούλουρη, ονομασία που προέρχεται από το ακρωτήριο Κόλουρις άκρα, (σήμερα Πούντα), στο οποίο ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη και το λιμάνι του 4ου αιώνα π।Χ., είναι το μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού Κόλπου. Βρίσκεται ΒΔ του Σαρωνικού Κόλπου και έναντι του Κόλπου της Ελευσίνας (νοτιοδυτικά του νομού Αττικής).
Πρωτεύουσά της είναι η ομώνυμη πόλη.Είναι η πατρίδα του ομηρικού βασιλιά Αίαντα του Τελαμώνιου και του τραγικού ποιητή Ευριπίδη.Επίσης είναι η πατρίδα του μουσικού του δημοτικού τραγουδιού Γιώργου Παπασιδέρη,του ζωγράφου Πολυχρόνη Λεμπέση, που σπούδασε στη περίφημη Σχολή του Μονάχου,του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Μπόγρη της τραγουδίστριας Βούλας Πάλλα και πολλών άλλων διασημοτήτων.
Η Σαλαμίνα έγινε διεθνώς γνωστή από την ομώνυμη Ναυμαχία που συνέβη το 480 π.Χ., που έδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες σταματώντας την Περσική Αυτοκρατορία να εισχωρήσει στην Ευρώπη. Στην Σαλαμίνα ο μεγάλος νεοέλληνας ποιητής Άγγελος Σικελιανός έμεινε σε ένα σπιτάκι από το 1933 έως το 1950, απέναντι από το Μοναστήρι της Φανερωμένης. Ο θρυλικός αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης,Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε το στρατηγείο του στην παραλία της Σαλαμίνας, προστάτης του ήταν ο Άγιος Δημήτρης γι' αυτό και τελευταία του επιθυμία ήταν να θαφτεί στο νησί. Στις ΒΑ ακτές της νήσου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου Σαλαμίνας.
Στο νησί υπάρχουν δυο όμορφα πευκόφυτα δάση.Το ένα πρόκειται για το δάσος της Φανερωμένης που βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού και προσφέρεται για τζόκινγκ και το άλλο για το δάσος των Κανακίων που βρίσκεται στη νότια πλευρά του νησιού και είναι ο μεγαλύτερος,ο κοντινότερος και ο μοναδικός πνεύμονας πράσινου της Δυτικής Αττικής.Το δάσος αυτό προσφέρεται για κάμπινγκ,ιππασία,τζόκινγκ και έχει και διαδρομές για Mountain ποδήλατα,όπου διεξάγονται και αγώνες.
